Мне шкада, канешне, што харваты так тупа прайгралі туркам.
Мне ўсё роўна, што маскалі выйгралі ў галяндцаў.

Але яны ўсе дзеці ў параўнаньні са мной, бо Я ЎЧОРА ПАДЛУЧЫЛА СВОЙ КАМПУТАР ДА ІНТЭРНЭТУ ПРАЗ МАБІЛЬНЫ, так і не разабраўшыся, чым браўзэр адрозьніваецца ад драйвэра

Я таксама думаю, што   позорно, ничего не знача,
                                               быть притчей на устах у всех.

Давядзецца яшчэ раз вярнуцца ў Браціславу. Забылася схадзіць у заапарк.

Зноў мая памяць... 

У рэшце рэшт заўсёды апынаецца, што пэсымісты мелі рацыю. Чаму тады так хочацца быць аптымістам?

 Усё ж такі часам вельмі добра мець дрэнную памяць, як мая. Падарожжа ў Браціславу па знаёмых мясьцінах ператварылася ў адкрыцьцё новага гораду :))

Для таго, каб у памяці ўсплыло, што я ўжо была на тамтэйшым Славіне, трэба было ўскараскацца на гэтую гару яшчэ раз і паглядзець адтуль на крэпасьць. "Здаецца, у мяне ўжо ёсьць фотка з гэтага месца," - ( Read more... )

Вось хацела нешта напісаць, каб не забыцца потым... І забылася, што :( 

Бурэк  вярнуўся ў маё жыцьцё і ў сьпіс маіх зацікаўленасьцяў. Няяяяям.

ПАЧЫНАЮ ЗАБЫВАЦЬ ФАКТЫ З УЛАСНАГА ЖЫЦЬЦЯ!

(пакуль памятаю, запішу: у нядзелю еду дадому)

а  1.1.2008 я змагу са сваёй чэскай візай паехаць куды захачу.    ляляля :))

а захачу я спачатку ў Італію... не, у Партугалію... не, у Амстэрдам... карацей, усюды

Фігня нейкая.

Жыцьцё праходзіць па схеме праца - бранхіт - праца - бранхіт...

У перапынках не заўсёды ўдаецца зьбегаць павучыцца...

Але калі я кіну працаваць, што я буду есьці?

А калі я ня кіну працаваць, ці ня кіне мяне бранхіт (разам з жыцьцём ды ўнівэрсытэтам)?